1955
Gedenkboek
75 jaar RijksHBS
blad 26
Toen de oorlog van 1914 uitbrak werd er bezuinigd. De door de staat betaalde voorbereidende klas opgeheven. Partikulier met betere betaling voortgezet. Grote vakansie met een week verkort. Daarvan heb ik de bezuiniging nooit begrepen. Maar hier in Limburg hadden we over vrije dagen niet te klagen. Met Karnaval en 2 kermissen 6 dagen, plus de nodige heilige dagen, later grotendeels geschrapt. Toen op een Vrijdagrnorgen in 1909 het bericht kwam, dat prinses Juliana geboren was, kregen we subiet vrij. Omdat 't een gebroken dag was, de volgende ook. Voor 't nationale feest werd hier een Zondag gekozen. Nee, zei Den Haag. Niet op Zondag. Best. Weer een vrije dag.
In die tijd hoge mantelkachels, gestookt niet turfbriketten, later kooks, toen steenkool. 't Was en bleef kou lijden. Wat een bitter drankje. Nu centrale verwarming. Straks met kernenergie.
Het geluk van het leven ligt in het werk, verantwoording dragen. Mijn gelukkigste uren lagen dus op school. Maar het loon was gering. Na de vrede van 1918 kwam er verbetering. Luttele jaren later werden onze traktementen 2 maal verlaagd. En waarom zit men nu met een tekort van 3600 bevoegde leerkrachten?
Ik heb mijn 25 jarig jubileum stil laten voorbijgaan. Onder een nijpend gebrek aan tijd ben ik tenslotte nog gepromoveerd ook. Mijn afscheid heb ik ook stil gewenst. Heb ik gefaald? Nu meen ik van wel. Te veel aan mezelf gedacht. Te weinig aan de leerlingen, die het feestelijk hadden willen maken. Mijn laatste woorden tot mijn leerlingen waren: Denk aan een ander. Schieten we daarin niet allen tekort?
Leerlingen komen en zullen weer moeten gaan. Ik hoop, dat ze met dankbaarheid aan hun schooltijd zullen blijven denken. Tenslotte dank ik hen, die me daarvan de blijken hebben gegeven.
DR. W. D. VERDUYN.
In die tijd hoge mantelkachels, gestookt niet turfbriketten, later kooks, toen steenkool. 't Was en bleef kou lijden. Wat een bitter drankje. Nu centrale verwarming. Straks met kernenergie.
Het geluk van het leven ligt in het werk, verantwoording dragen. Mijn gelukkigste uren lagen dus op school. Maar het loon was gering. Na de vrede van 1918 kwam er verbetering. Luttele jaren later werden onze traktementen 2 maal verlaagd. En waarom zit men nu met een tekort van 3600 bevoegde leerkrachten?
Ik heb mijn 25 jarig jubileum stil laten voorbijgaan. Onder een nijpend gebrek aan tijd ben ik tenslotte nog gepromoveerd ook. Mijn afscheid heb ik ook stil gewenst. Heb ik gefaald? Nu meen ik van wel. Te veel aan mezelf gedacht. Te weinig aan de leerlingen, die het feestelijk hadden willen maken. Mijn laatste woorden tot mijn leerlingen waren: Denk aan een ander. Schieten we daarin niet allen tekort?
Leerlingen komen en zullen weer moeten gaan. Ik hoop, dat ze met dankbaarheid aan hun schooltijd zullen blijven denken. Tenslotte dank ik hen, die me daarvan de blijken hebben gegeven.
DR. W. D. VERDUYN.
